Dag 12 Terug naar de beschaving

Vandaag zullen we de bush bush weer verlaten en vertrekken richting Campo Grande. Vandaar uit zullen we morgenochtend vroeg vertrekken met het vliegtuig naar Sao Paulo om uiteindelijk in Paraty uit te komen.

Maar dat is allemaal vanmiddag pas, eerst staat er nog piranha vissen op het programma. Gerard en nog wat anderen hadden aangegeven eventueel nog wel een keer zouden willen paardrijden, bijvoorbeeld na het piranha vissen. 's ochtends blijkt dat nog een keer paardrijden wel kan, maar dan in plaats van het piranha vissen (anders worden die gidsen natuurlijk overwerkt...) Tot grote teleurstelling van Alice is nog een keer paardrijden niet zo goed voor het kind, dus moet Alice wel gaan piranha vissen en Gerard gaat paardrijden.

Het paardrijden begint al goed met een andere gids die al aangeeft dat draf en galop niet is toegestaan, want dan gaan alle paarden daarin mee en dat is niet de bedoeling. Beetje jammer dus. Vooral omdat ze zelf continu wel om de groep heen draven. Een voordeel is wel dat we een andere route volgen als de vorige, maakt het dus wel afwisselender - en stiekem als de gids even niet kijkt of we even iets achterblijven kunnen we toch nog wel wat galopperen. Leuk aan deze route is dat we ook af en toe wat riviertjes oversteken waardoor zelfs wijzelf natte voeten krijgen. Halverwege komen we nog langs een tokkelbaan het water in - wat natuurlijk ook even uitgetest moet worden (maar niet voordat de Braziliaanse "hulp-gids" even gechecked heeft of het water wel diep genoeg is om in te plonsen). Een leuke, onverwachte bijkomstigheid. Minder handig dat we geen zwemkleren bij ons hadden, maar een boxershort doet natuurlijk ook prima dienst als zwembroek en je droogt snel genoeg.

Bij het piranha vissen heeft Alice veel last van pech. De vis die ze vangt is te klein en wordt weer teruggezet. En terwijl overal om haar heen vissen gevangen worden blijft de teller bij haar op 0 staan. Het is dus maar goed dat we niet aan het overleven zijn op een onbewoond eiland (a la Robinson), want we hadden dan vandaag wel behoorlijke honger gehad. Wel laat Alice uiteraard zien wie er over het meeste doorzettingsvermogen beschikt (als iedereen een vis kan vangen moet zij dat toch ook gewoon kunnen), want als alle anderen het al hebben opgegeven gaat zij nog steeds door.(Jammer genoeg met nog steeds weinig resultaat....) Helaas moet ze op een gegeven moment wel stoppen want het aas is op. Waarschijnlijk dat ze er anders nog steeds zou staan......

Tijdens de wandeling van gisteren had de gids nog een blad Aloe Vera geplukt en omdat hij niet vaak een zwangere vrouw in zijn groep had ging hij een ketting maken. Dit was hij gistermiddag nog even vergeten te doen, maar nu kwam het er dan toch van. Grappig om te zien dat je uit zo'n blad hele fijne "touwtjes" kunt halen die als je ze vervolgens vlecht  heel sterk is. Dit in combinatie met een tand van een kaaiman maakt een hele leuke ketting. Toch een leuke troostprijs voor het niet paard rijden en geen piranha gevangen te hebben.

Na de lunch is het dan weer tijd voor een uurtje hobbelen richting de grote weg, waar we vervolgens overstappen in de bus die ons naar Campo Grande gaat brengen. Een tocht van ongeveer 5 uur. Na al die activiteit van de afgelopen paar dagen is het ook wel weer een keer prettig om weer eventjes te relaxen in de bus (en het reisverslag bij te werken enzo... pff zwaar werk ;-))

Eenmaal aangekomen in Campo Grande is het iniddels al een uurtje of 8 en morgen moeten we om 7.00 uur vliegen  en dus om 05.30 vertrekken (*gaap*). We moeten inmiddels even pinnen en willen dus ook wel graag even snel eten. Na een korte wandeling richting de pinautomaat komen we langs een McDonalds en besluiten dat als we deze hier tegenkomen dit ook onderdeel van de cultuur is en we dit dus ook moeten uitproberen. En na 3 dagen pantanal mogen we best een hamburger eten. En het is lekker snel en we moeten er morgen vroeg uit. En we willen nog wat dingetjes op de hotelkamer doen op internet dus moeten weer snel terug. En Ries moet naar bed. Kortom, naar ons idee genoeg excuses om de McDonalds binnen te stappen. Als we net zo'n beetje begonnen zijn met eten komen er ook nog een paar andere van onze fellowship binnen die ongeveer hetzelfde dachten als wij... Ik zeg, best lekker die Braziliaanse cultuur!