Dag 6 …

Iguacu Falls deel 2 zou wellicht een logischere titel zijn voor hetgeen we vandaag beleefd hebben, maar eigenlijk kan je alleen maar sprakeloos zijn na een dag als vandaag…

We vertrekken vroeg, 7.30 uur, omdat we graag als het park open gaat om 09.00 uur er willen zijn. Het is op zich niet ver rijden, maar we moeten de grens over naar Argentinie en grensovergangen willen nog wel eens lang duren (goh…). Allereerst Brazilie uit, dit gaat redelijk snel en het duurt niet lang of we steken de rivier over welke de officiële grens is tussen Brazilie en Argentinie en komen aan bij de Argentijnse grenspost. Dit gaat helaas wat minder snel en staan er gigantische rijen. Helaas is het ook nog zo dat de entree van het park alleen maar in Argentijnse pesos betaald kan worden en er natuurlijk ook een lange rij staat bij het grenswisselkantoor. Al met al is het half 10 voordat we vertrekken richting het park waar we een kwartiertje later aankomen. De lucht is strakblauw en de temperatuur is heerlijk, wat dat betreft zijn dus alle voorwaarden aanwezig voor een mooi dagje.

Dit park is veel groter dan aan de Braziliaanse zijde en er zijn verschillende wandelpaden langs de onderkant (lower trail) en de bovenkant (upper trail) van de watervallen. Daarnaast is er de mogelijkheid om of lopend of via een treintje naar La Gargado del Diablo (keelgat van de Duivel) te gaan. Dit is waar vanaf verschillende kanten watervallen samenkomen en het water in de diepte stort. Daarnaast is er nog de mogelijkheid om met een Zodiac boot naar de onderkant van de watervallen te gaan, maar helaas is Henk hier nog te jong voor, dus besluiten wij vandaag maar gewoon een dagje te wandelen.

We beginnen met de lower trail. De Brazilianen zeggen over het algemeen over de Argentijnse kant (de watervallen zelf zijn voor 90% Argentijns grondgebied) “They got the falls, we got the views”, maw de watervallen zijn van hun, maar wij hebben de mooiste uitzichten. Ze zouden dan toch echt eens een keer de lower trail in Argentinie moeten lopen, want ook hier zijn de meest fantastische uitzichten over de watervallen. Een ander voordeel van deze kant is dat je zowel van wat verder weg als ook van dichtbij kunt bewonderen en dan nog eens van verschillende kanten. Echt super. Aan het eind van de lower trail komen we ook dusdanig dicht bij een paar watervallen waardoor je er ook flink nat van wordt. Toegegeven, dit is aan de Braziliaanse kant leuker/spectaculairder.

Van al dat gewandel krijg je natuurlijk flink honger, tijd dus voor een lunch. We zijn niet de enige die dat bedacht hebben, grote hordes neusbeertjes ook namelijk. Gisteren zag we deze schattig uitziende soort van wasbeertjes (maar dan met een lange, spitse neus) ook, maar die dingen die hier rondlopen zijn absoluut niet schattig, maar enorm brutaal. Waarschijnlijk zijn ze dit niet van zichzelf, maar verpest door groepen niet al te snuggere toeristen die het leuk en interessant vinden om dit soort wilde beesten te gaan voeren. Buiten dat het gewoon ongelooflijk slecht is voor die arme beestjes om resten van hamburgers en chips te eten maakt het ze ook erg brutaal en agressief – beetje jammer.

Na de lunch en het wegjagen van verschillende neusmonsters tijd voor een wandeling langs de upper trail. Bizar om te zien dat het (op sommige plekken rustig) stromende water van de rivier de Iguacu zo’n geweld kan veroorzaken. De uitzichten bovenop de watervallen zijn ook hier weer fantastisch. Op sommige momenten bijna jammer dat het zo fantastisch is gezien al die hordes toeristen die hier rondlopen (uiteraard onszelf meegerekend).Wel een verschil, wij zijn geen grote groep waggelende toeristen met overgewicht die een gids met een rood, blauw of zelfs roze parapluutje achternalopen en alles ophouden.

Na afronden van de upper trail, even wat drinken en het zoveelste toiletbezoek van vandaag tijd voor la Gargado. Treintje is leuk voor bejaarden en mensen die slecht ter been zijn, maar stoere mannen, zwangere vrouwen en reisleidsters (we liepen de trails met zijn 4-tjes, wij samen met Marcella) nemen natuurlijk gewoon het wandelpad (half uurtje ongeveer). Levert ook nog een paar mooie foto’s van groepen vlinders die samenscholen bij plassen water op het pad. Aan het eind loopt een pad/bruggetje over de rivier naar het punt waar diverse watervallen samenkomen. Hoe dichter je bij het eind komt, hoe harder het gebulder van de watervallen klinkt. Eenmaal aangekomen bij de watervallen kun je eigenlijk alleen maar stil zijn en genieten van dit geweldige natuurgeweld. De miljoenen liters water die met veel kabaal de diepte in stortten en vervolgens hele kolommen nevel die door de kracht van het neerkomen weer opstijgt tot ver boven de watervallen. Als je de diepte in kijkt zie je ook alleen maar een grote, witte waas. In geval van een windvlaag die de goede kant op staat, krijgen we deze wite waas ook goed te voelen omdat ie over het plateau geblazen wordt wat uiteraard voor veel gegil en gelach zorgt. Wij vinden een beetje afkoeling wel lekker eigenlijk na al dat gewandel…

Inmiddels is het tijd om terug te lopen en na nog even een lekker ijsje op het terras waar we de rest van de groep weer ontmoeten gaan we weer terug naar het hotel. Aangezien het (alweer) een vermoeiende dag is en we het zeker niet zo laat willen maken als gisteren gaan we gewoon even gezellig met z’n 2-tjes eten in een barretje/restaurantje vlak bij het hotel.